پیروزی تصادف و درخشش ابرریسمان

به نام خدا

یکی دیگر از نتایج جنبی ترکیب مکانیک کوانتومی و نسبیت نابهنجاریها هستند . این نابهنجاریها بسیار ریزند اما نقص های ریاضی مخربی در نظریه ی میدان کوانتومی ایجاد می کنند که باید از بین برده شده و یا حذف شوند . هر نظریه ، با وجود این نابهنجاریها معناو مفهوم خود را از دست می دهد . 

نابهنجاریها مانند عیب های کوچکی هستند که هنگام مخلوط کردن خاک رس
شن و مواد معدنی برای ساخت سفال یا کوزه های لعاب دار به وجود می آیند . اگر حتی کوچکترین اشتباهی در موقع تعیین نسبیت این اجزا رخ دهد این معایب کوچک می تواند فرآورده ی نهایی را خراب کرده واحیانا موجب بروز ترک در آن شود.

نابهنجاریها به ما می گویند که نظریه هرقدر زیبا باشد در غایت امر دارای تناقض است و پیش بینی های مسخره آمیزی خواهد کرد. نابهنجاریها به ما می گویند که طبیعت هنوز خواستار محدودیت دیگری در بنای یک نظریه ی میدان کوانتومی گرانی است. در واقع به نظر می آید که آن قدر محدودیت در نظریه ی میدان کوانتومی وجود دارد که ممکن است تنها یک جواب نهایی وجود داشته باشد .

نابهنجاریها در اغلب نظریه هایی که شامل تقارن هستند ظاهر می شوند. به عنوان مثال مدل ابر ریسمان در ده بعد وجود دارد.زیرا ابعاد زیادتری برای حذف نابهنجاریها موردنیاز است. 

ویتن و آلوارز-گم دریافتند که اگر از نظریه ی میدان کوانتومی برای بیان گرانی در برهمکنش با ذرات دیگر استفاده شود، نظریه مملو از نابهنجاریهای مخرب خواهد شد. سپس در 1984 گرین و شوارتز مشاهده کردند که الگوی ابرریسمان به اندازه ی کافی تقارن دارد تا نابهنجاریها را یک بار و برای همیشه از خود دور کند. تقارن ابرریسمان که زمانی زیباتر از آن به نظر می آمد که کاربرد عملی داشته باشد، اکنون به صورت کلیدی برای حذف تمام بی نهایت ها ونابهنجاریها در آمده بود.

این دست آورد موجب بروز انفجاری از علاقه به ابرریسمان شد . این تحول تکان دهنده بود. در ظرف چند ماه نظریه ی ابریسمان از چیزی که کمی بیش تر از کنجکاوی زیبا ولی بی فایده ارزش داشت به شاید تنها امید، برای دستیابی به نظریه ی یگانگی میدان رسید. نابهنجاریها به جای این که امید برای دستیابی به یک نظریه ی کوانتومی گرانی را از بین ببرند ابرریسمان را دوباره زنده کردند. تعداد مقالات منتشر شده در زمینه ی ابرریسمان که در اوایل دهه ی 1980 بسیار محدود بود به بیش از هزار در 1995 رسید و این نظریه را به صورت نظریه ی حاکم در زمینه ی فیزیک نظری درآورد. 

تنها چندبار و به ندرت در تاریخ علم روی داده است که یک آفت آشکار به سرمایه ی عظیمی تبدیل شود . نظریه ی ابرریسمان مانند ققنوسی برخاسته از خاکستر خویش این بار کین توزانه باز می گردد. بازگشتی که آن را بیش تر باید مدیون پیروزی تصادف و مشاهده ی مدبرانه ی شوارتو گرین بدانیم.