مرگ نظریه ی ابرریسمان

به نام خدا 

در این مطلب می خواهم توضیح دهم که چرا نظریه ی ابرریسمان در سال  حدود 1974 محبوبیت خود را از دست داد و کنار زده شد:

دلیل اول: تعداد ذرات پیش بینی شده توسط این نظریه بیش از اندازه بود. نظریه ذراتی داشت که مانند گراویتونها (بسته های کوانتومی نیروی گرانشی) و فوتونها (بسته های نور) عمل می کردند. در واقع پایین ترین ارتعاش ریسمان به گراویتون و پایین ترین ارتعاش یک ریسمان باز به فوتون مربوط می شد.

این برای نظریه ای که تشریح برهمکنشهای قوی و نه گرانی و الکترومغناطیس از ان انتظار می رفت فاجعه آمیز بود. گراویتون و فوتون در یک نظریه ی برهمکنشهای قوی چه کار می کردند؟(این مطلب موهبتی ناخواسته بود ، که در آن زمان مورد توجه قرار نگرفت. گرانش و برهمکنشهای نور که در مدل ریسمان اتفاق می افتد ، دقیقا چیزی است که برای ایجاد یک نظریه ی میدان یگانه مورد نیاز است.)

دلیل دوم : به نظر می رسید که نظریه ، وجود ذراتی به نام تاکیون ها را پیش بینی می کند که با سرعتی فراتر از سرعت نور حرکت می کنند. این ذرات از آن جهت نامطلوب هستند که به طور غیر مستقیم  علیت را زیر پا می گدارند. یعنی شما می توانید مادر خود را پیش از آن که به دنیا بیایید ببینید.

 دلیل سوم : فیزیکدان ها کشف کردند که نظریه ی اصلی تنها برای بیست وشش بعد خودسازگار است.(اگر یک نظریه خود سازگار نباشد مانند این است که در نهایت پیش بینیهای مضحکی مانند 1+1=3 بکند.) 

فیزیکدان ها نشان دادند که این الگو از هم می پاشد مگر این که نظریه در بیست و شش بعد تعریف شده باشد. به زودی آن ها کشف کردند که نظریه ی ابر ریسمان (مدل نوو_شوارتز_رامون) تنها در ده بعد خود سازگار است.

این دیگر برای بیش تر فیزیکدان ها قابل تحمل نبود. برای دانشمندانی که عادت داشتند تنها در چهار بعد بیندیشند ، این نظریه بیش تر شبیه به داستان های علمی تخیلی بود .

درنتیجه بیش تر فیزیکدان ها این الگو را در سال حدود 1974 کنار گذاشتند.